Αποχή από τις εκλογές: Όχι, υπό το φως της ιστορικής πείρας! | Κώστας Προμπονάς
Δε νομιμοποιείς τις καταδικαστικές αποφάσεις κάνοντας αποχή. Γιατί έτσι καταλήγουν να την πληρώσουν οι ανίσχυροι, όσοι δεν έχουν φωνή, όσοι δεν έχουν προστάτες!
Γράφει ο Κώστας Προμπονάς *
Σε λίγες μέρες θα διεξαχθεί η ηλεκτρονική/ιντερνετική ψηφοφορία για την εκλογή αιρετών στα Υπηρεσιακά Συμβούλια. Σύσσωμος ο κλάδος των εκπαιδευτικών κατήγγειλε την αυταρχική απόφαση του Υπουργείου Παιδείας που συνιστά παραβίαση της ελευθερίας του συνέρχεσθαι.
Η αποχή των αιρετών εκπαιδευτικών από τα υπηρεσιακά συμβούλια οδήγησε σε ντροπιαστικές συνθήκες τη διδασκαλική κοινότητα. Όσοι είναι σε θέση να γνωρίζουν την ιστορική τροχιά κάθε τοπικού υπηρεσιακού Συμβουλίου (ΠΥΣΠΕ) γνωρίζουν ότι κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης κουμάντο έκανε το σύστημα πατρωνίας και οι πελατείες των δυο μεγάλων κομμάτων. Προ εξορθολογισμού my school, γίνονταν σημεία και τέρατα. Θυμάμαι, να είμαι μόνος μου σε νηπιαγωγείο της υπαίθρου με 30-35 παιδιά και νηπιαγωγεία στην πρωτεύουσα του νησιού να έχουν πέντε νηπιαγωγούς για 25 νήπια! Την χρονιά πάλι που θα έκανε εκλογές ο πατήρ-Μητσοτάκης ήλθαν 6 νηπιαγωγοί νεοδιόριστες και δεν είχα καθίσματα να καθίσουν. Λίγες μέρες μετά έφυγαν όλες και έμεινα μόνος με 28 παιδιά! Ακόμη και σήμερα τα τοπικά ΠΥΣΠΕ συχνά είναι προπύργια κοινωνικών και γεωγραφικών αποκλεισμών. Πρωτίστως υπερασπίζουν τα συμφέροντα των σχολείων στις πρωτεύουσες Νομών, σχολεία τα οποία έχουν μεγάλες πιθανότητες να έχουν μαθητές των κυρίαρχων οικονομικά τάξεων. Παραδόξως, σε αυτά τα σχολεία επιλέγουν μέχρι σήμερα τα ΠΥΣΠΕ να έχουν την έδρα τους οι σχολικοί ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί και όχι στα σχολεία της Περιφέρειας όπου το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού ανήκει σε ευάλωτες και εμπερίστατες οικογένειες!
Τώρα πια, από την αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς, το σύστημα, με τους δοτούς της Νέας Δημοκρατίας και όχι τους αιρετούς μας έχει εκτραχηλιστεί και η ανισότητα ξεχειλώσει. Παντού, από τη Βόρεια Ελλάδα μέχρι το Νότιο Αιγαίο ακούγεται η βοή των καταχρηστικών αυθαιρεσιών και τα τηλέφωνα των ξεδοντιασμένων λόγω αποχής συνδικαλιστών συνεχώς κουδουνίζουν. Η αλήθεια είναι ότι, εντός του ΠΥΣΠΕ, υπήρχε «ομερτά», ένα πέπλο σιωπής, που τηρούνταν και από τις μπαρουτοκαπνισμένες καραβάνες του ΚΚΕ/ΠΑΜΕ. Ο λόγος προφανής: Σε αυτά τα κεντρικά σχολεία της Πρωτεύουσας καταλήγουν οι βετεράνοι συνάδελφοι λίγο πριν τη σύνταξη. Ναι, δεν διαφωνώ, πρέπει να υπερασπίζουμε τις ιερές αγελάδες του κλάδου, να τους ελαφρύνουμε! Και απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να έχουν οι λαβωμένοι αδελφοί μας, συνάδελφοι με προβλήματα υγείας.
Στο σημείο αυτό που φθάσαμε, επείγει, όπως τραγουδούσαν οι StereoNova, «να ανοιχτεί η σκέψη μας σαν αεροφωτογραφία». Εκτιμώ ότι ιδιαίτερα διαφωτιστική είναι η πρόσφατη ερμηνεία του μεγάλου Ιστορικού της Εκπαίδευσης Σήφη Μπουζάκη για την καμπή που η ΔΟΕ, το Συνδικάτο μας καλείται σήμερα να διαχειριστεί:
Είναι σαφώς διακριτές δύο υποπερίοδοι που σχηματίζουν με τα χαρακτηριστικά τους τα ευρύτερα πλαίσια δράσης της ΔΟΕ:
-η σχετική περίοδος ευημερίας, πριν από την κρίση, ( 2000-2010)
-η περίοδος της πτώσης, μετά την κρίση, (2010-2022)
Κατά την περίοδο 2000-2010 η ΔΟΕ διαλέγεται με την κεντρική πολιτική σκηνή, κυρίως μέσω του καθ’ ύλην αρμόδιου Υπουργείου Παιδείας αλλά αρχίζει να διαφαίνεται ήδη η σκλήρυνση της πολιτικής εξουσίας απέναντι στα αιτήματα που προβάλλει το δασκαλικό συνδικάτο. Ταυτόχρονα, καθώς συστηματοποιούνται και οι προσπάθειες αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, συσσωρεύονται διάφορα προβλήματα, με αποτέλεσμα στις σχέσεις με την επίσημη πολιτική εξουσία να βρίσκονται σε διαρκή ένταση και τα φαινόμενα διαμαρτυρίας (απεργίες, στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια) να πυκνώνουν από τη μεριά της οργάνωσης και καρπός αυτής της πραγματικότητας είναι η μεγάλη απεργία-σταθμός των 6 εβδομάδων που σημειώθηκε το 2006, χωρίς όμως να αποφέρει σημαντικά οφέλη σε επίπεδο αιτημάτων.
Η δεύτερη περίοδος, (2010-2022), η οποία καθορίζεται από την πολυεπίπεδη κοινωνικο-οικονομική και πολιτικο/ιδεολογική κρίση συμπαρασύρει αναπόφευκτα με την όλη κοινωνία και τον διδασκαλικό κλάδο. Οι μεγάλες αποκοπές στους μισθούς (40% σε όσους/ες εκπαιδευτικούς είχαν μέχρι 15 χρόνια υπηρεσίας), οι αλλαγές στους εργασιακούς όρους, οι αλλαγές στο πειθαρχικό Δίκαιο των Δημοσίων υπαλλήλων, η απόπειρα να επιβληθεί η αξιολόγηση-χειραγώγηση, όπως την χαρακτηρίζει η ΔΟΕ, δημιουργούν ένα νέο τοπίο, εν πολλοίς πρωτοφανές για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης, το οποίο οδηγεί σε μεγάλες κοινωνικές εντάσεις. Η κρίση, και η αδυναμία των συλλογικών οντοτήτων να αναχαιτίσουν τις επιπτώσεις της στους εργαζόμενους πυροδοτούν σημαντικές εξελίξεις όπως είναι:
-επέρχεται μια βαθιά ρήξη μεταξύ της ΔΟΕ και του πολιτικού συστήματος που γίνεται αισθητή με την επίσημη απουσία των εκπροσώπων του Υπουργείου Παιδείας- και των κομμάτων, από τις Γενικές Συνελεύσεις της ΔΟΕ.
-αναδιατάσσεται ο ρόλος και η σχέση της ΔΟΕ με τις διάφορες κυβερνήσεις. Είναι ίσως πολύ χαρακτηριστικά και αποτυπώνουν σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα τα όσα αναφέρει ο απελθών Πρόεδρος της ΔΟΕ Κομνηνός Μαντάς, ενώπιον της 82ης Γενικής Συνέλευσης, παραδεχόμενος ότι «το Συνδικαλιστικό Κίνημα υπέστη ένα σοκ! Ενώ στο παρελθόν είχε τη δυνατότητα να συνδιαλέγεται με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να συνδιαμορφώνει θέσεις και απόψεις, τώρα η Κυβέρνηση όχι μόνον ΔΕΝ ενδιαφέρεται για διαβούλευση με τα θεσμικά συνδικάτα αλλά επιδιώκει να τα συντρίψει από την κορυφή μέχρι τα νύχια»
-οι παρατάξεις «χαλαρώνουν», είτε επίσημα, είτε άτυπα, τις κομματικές τους εξαρτήσεις με το βυθιζόμενο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα προσφέρει η ΠΑΣΚ Α/θμιας Εκπ/σης η οποία καταγγέλλει επίσημα τον κομματικό φορέα με τον οποίο συνδεόταν και συμπορευόταν για δεκαετίες και μετονομάζεται σε «Δημοκρατική Συνεργασία» (ΔΗΣΥ)
-η αδυναμία των οργανωμένων συλλογικοτήτων να αναχαιτίσουν τις μνημονιακές πολιτικές πιστώνεται από τη βάση στις Συνδικαλιστικές ηγεσίες, με αποτέλεσμα να παρατηρείται μια τάση απομαζικοποίησης των οργανώσεων και μια αδυναμία για κινητοποιήσεις κλίμακας, όπως στο παρελθόν. Έτσι, παρά το γεγονός ότι οι αντικειμενικές επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών θα νομιμοποιούσαν πλήρως πολυήμερα απεργιακά ξεσπάσματα , δεν σημειώθηκε καμία μεγάλη απεργία αντίστοιχη αυτής του 2006.
Χθες, κατέβηκα στα γραφεία του Συλλόγου Δασκάλων & Νηπιαγωγών Χίου να ακούσω το Διοικητικό Συμβούλιο. Από το χωριό, 50 χιλιόμετρα με το παπάκι, ένας ξενομερίτης. Ξιφουλκούσαν πασόκοι, «μαραγκιασμένοι από τις δημόσιες αμαρτίες» και οι «με το όπλο παρά πόδα» του ΠΑΜΕ. Οι πρώτοι κατηγορούσαν υποκριτικά τη ΔΟΕ για τις νέες μορφές πάλης- τις λοιδορούν ως «αντάρτικες». Η αλλεργία των πασόκων για τις τελευταίες είναι μέρος της πείρας ενός Συνδικαλισμού «τότε που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα» που αφουγκράζεται ότι οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν πως για τους μισθούς πείνας των νεοδιόριστων δασκάλων φταίει η βαθιά αποκλειστική, νεοσυντηρητική αντζέντα που προσωπικά δεν ξεχνάω πώς επιβλήθηκε: Με την αγαστή συνεργασία των δυο παραδοσιακών κομμάτων της Μεταπολίτευσης στο πρώτο μνημόνιο. Και κυρίως την περίοδο της Συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Ίσως, ο τρόπος της ΔΟΕ, η λευκή-απεργία αποχή, τα ενιαία κείμενα, η υπεράσπιση από επιφανείς επιστήμονες στο YouTube του επαγγελματισμού των εκπαιδευτικών στο ελληνικό δημόσιο σχολείο, να είναι ο μόνος τρόπος που διασώζει την αξιοπρέπεια του δασκάλου μπροστά στη λαίλαπα. (Εννοείται πως και οι πασόκοι και οι νεοδημοκράτες της ΔΑΚΕ έσπευσαν ταχέως να καταθέσουν υποψηφιότητες για τις επερχόμενες ηλεκτρονικές εκλογές…!)
Οι εκπαιδευτικοί της Δογματικής Αριστεράς πάλι ομνύουν υπέρ της διαρκούς αποχής. Ίσως μέχρι να έλθει η ώρα που η επαναστατική εξουσία θα πάρει τις τύχες του προλεταριάτου στα χέρια της. Και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν όσοι ανήκουμε στη μη δογματική Αριστερά τονίζουμε ότι κάτι πρέπει να γίνει ώστε να μη γίνονται όλα ερήμην μας.
Θα έλθει, ελπίζω σύντομα, η στιγμή του εκδημοκρατισμού στη λειτουργία των Υπηρεσιακών Συμβουλίων. Θα είναι για το καλό των σχολείων της Ελληνικής Περιφέρειας, της αγροτικής Υπαίθρου, των νεώτερων δασκάλων. Η αξιωματική Αντιπολίτευση στην Ελληνική πολιτική σκηνή έχει εξ αρχής εκφράσει την αντίθεση της σε αυτή την διαδικασία την οποία και θα καταργήσει μόλις αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Ήμαρτον! Γιατί μόνον οι εκπαιδευτικοί αποκλείστηκαν από το δικαίωμα της δια ζώσης ψηφοφορίας; Tο απαράβατο δικαίωμα να έχουμε παρουσία στην κάλπη; Ενσώματη; Μια απόφαση, ταφόπλακα στα συνταγματικά δικαιώματα!
Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από τον Οίκο Χίου Διδασκάλου άκουσα τους στεναγμούς του Μανώλη Τσαγκάτου, ενός από τους ευάριθμους πραγματικούς αγωνιστές της Μυροβόλου. Αυτό το δασκαλοπαίδι δεν σταματά να ακούει στο τηλέφωνο ως παλαιός αιρετός, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης πια, τις συνεχείς διαμαρτυρίες για αδικίες σε τοποθετήσεις εκπαιδευτικών. Τώρα με τους δοτούς το ρουσφέτι οργιάζει! Όμως συνεχίζει κι αυτός να είναι υπέρ της αποχής. Βρίσκω τίμια την αποχή. Αλλά πολιτικά αφελή. Και κάποτε καταστροφική για τη δημοκρατία. Όπως έγινε με τις εκλογές του 1946:
Στις 22 Νοεμβρίου 1946, μετά από πολλές περιπέτειες, την πρωθυπουργία της χώρας ανέλαβε ο βενιζελικός/ φιλελεύθερος, διαπρεπής αρχαιολόγος Θεμιστοκλής Σοφούλης. Ο Σοφούλης εξήγγειλε αμνηστία αλλά και τόνισε ότι δεν θα ανεχθεί ένοπλη παρεκτροπή από τις διάφορες οργανώσεις. Η Αριστερά, στράφηκε εναντίον του κεντρώου Σοφούλη διεκδικώντας τη συμμετοχή μελών του Ε.Α.Μ. στην κυβέρνηση, κάτι που ήταν μάλλον αδύνατο να συμβεί χωρίς τη διενέργεια κάποιας εκλογικής συμμαχίας. Όπως και τότε, έτσι και τώρα το δογματικό κομμουνιστικό κόμμα ανάδελφο…
Σύμφωνα με την αφήγηση του αείμνηστου Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Χαρίλαου Φλωράκη, ο Μήτσος Παρτσαλίδης, , έφερε από την Μόσχα την εντολή του Μολότωφ ( υπόδειξη Στάλιν) να πάρει το Κόμμα μέρος στις εκλογές, αλλά ο Ζαχαριάδης δεν το δεχόταν. «Άφησε το, το Κόμμα είμαστε εμείς» του απάντησε. Και την άποψη του ο Ζαχαριάδης την αποτυπώνει στην απόφαση της Β΄ Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ τον Φλεβάρη του 1946: «Αποκλείονται δεύτερες εκλογές. Οι εκλογές έχουν το χαρακτήρα νόμιμου πραξικοπήματος. Ο λαός δεν πρόκειται να πέσει στην παγίδα…»
Αργότερα, μετά τον εμφύλιο, το ΚΚΕ χαρακτήρισε την αποχή λάθος τακτικής –κατ’ άλλα δημόσια πρόσωπα της Αριστεράς , λάθος στρατηγικής σημασίας. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει ένας από τους λιγότερο μεροληπτικούς δημοσιογράφους, ο αείμνηστος Σόλων Γρηγοριάδης, ο πρώτος που πήρε συνέντευξη στο Βιετνάμ από τον Χο Τσι Μινχ, που είχε υποστηρίξει ότι αν η Αριστερά και η Κεντροαριστερά κατέβαιναν στις εκλογές, το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό: «Οι 500.000 εκείνες ψήφοι, συντασσόμενες με τις 160.000 περίπου των Φιλελευθέρων, στις οποίες θα έπρεπε να προσθέσουμε εν όλω ή εν μέρει τις ψήφους των βενιζελικών φιλελευθέρων, δημιουργούσαν ένα μέτωπο πλειοψηφίας”
Σε κάθε περίπτωση κοινός τόπος όλων των τοποθετήσεων είναι ότι μια συμμετοχή, ακόμα και σε εκείνες τις εκλογές, θα έδινε περισσότερες δυνατότητες στον δύσκολο αγώνα που διεξήγε τότε το λαϊκό κίνημα και η Αριστερά. Ποιος αποφάσισε την αποχή της Αριστεράς, προανάκρουσμα της συντριβής του Εμφύλιου πολέμου, μιας σύγκρουσης που ξεκίνησε την ημέρα της ψηφοφορίας, με επίθεση του καπετάν Μπαρούτα, στον σταθμό Χωροφυλακής του Λιτόχωρου;
Όλες οι πηγές συγκλίνουν στο ότι την απόφαση αυτή έλαβε ο Νίκος Ζαχαριάδης. Ο Ζαχαριάδης ήταν προσανατολισμένος στην αποχή από την αρχή, σε αντίθεση με άλλα ισχυρά ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα. Όσοι ανήκουμε στη Ριζοσπαστική Ευρωπαϊκή Αριστερά, γειωμένη από την πρόσφατη ελληνική εμπειρία αριστερής διακυβέρνησης, ακούμε τη φωνή των προπατόρων μας, της Γαλλικής Αριστεράς με επικεφαλής τον Τορέζ και της Ιταλικής, με επικεφαλής τον Τολιάτι. Δεν νομιμοποιείς τις καταδικαστικές αποφάσεις κάνοντας αποχή. Γιατί έτσι καταλήγουν να την πληρώσουν οι ανίσχυροι, όσοι δεν έχουν φωνή, όσοι δεν έχουν προστάτες!
* Ο Κώστας Προμπονάς είναι εκπαιδευτικός
Όλες οι Εκπαιδευτικές Ειδήσεις, τα Τελευταία Νέα και η Επικαιρότητα, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του edweek.gr
Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησέ μας στο Instagram
Ακολούθησέ μας στο Twitter
Μπες στην ομάδα μας στο Viber
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Μοιράσου το άρθρο μας
| Αν η εικόνα υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα παρακαλούμε να μας ενημερώσετε για να την αντικαταστήσουμε. – If the images are subjected to copyright contact us in order to replase them. |
