Μπροστά σε μια Φιλισταία Υπουργό: Σαμψών ή Ηλίας; | Κώστας Προμπονάς

Πρώτα, πρέπει να μείνουμε ζωντανοί  εκπαιδευτικοί και μαθητές, βιολογικά ζωντανοί μπροστά στο δύσκολο χειμώνα με κρύες αίθουσες! Δεύτερον, πρέπει να φροντίσουμε αυτούς που είναι ευάλωτοι-ξενομερίτισσες αναπληρώτριες/ες και νέοι εκπαιδευτικοί. Τρίτον, είναι η χρονιά που θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε τους γονείς. Ψηλά το κεφάλι και αταλάντευτη ενημέρωση για τα δεινά που «hoi oligoi» του Θουκυδίδη έχουν σωρεύσει στις ζωές των πολλών.

Γράφει ο Κώστας Προμπονάς *

Ο Oίκος Χίου Διδασκάλου “εμνήσθη Ημερών Αρχαίων” χθες το βράδυ. Είχε έλθει το μισό Συμβούλιο της ΔΟΕ να χαλυβδώσει την αποφασιστικότητα ώστε σύσσωμος ο κλάδος να συμμετάσχει στην απεργία την Τετάρτη 9 Νοεμβρίου, ταυτόχρονα ημέρα μνήμης του Αγίου Νεκταρίου, δάσκαλου μικρών παιδιών στο Λιθί της Χίου.

Δε γνωρίζουμε πολλά για το δασκαλίκι του. Ξενομερίτης, τού επέβαλλαν ένα  σχολειό με γονείς ακτήμονες ψαράδες. Οι περισσότεροι δάσκαλοι επιλέγουμε τέτοια χωριά σήμερα «για τα μόρια». Μέχρι πρόσφατα, οι βιοπαλαιστές γονείς σε αυτά τα χωριά δεν άρθρωναν πολλές-πολλές απαιτήσεις και τσιριμόνιες και ο δάσκαλος δούλευε «στο ρελαντί». Σε τέτοιους τόπους ισχύει το Ζαχαριαδικό «κάτσε στο κελί σου, τρώε το ψωμί σου, διάβαζε πολύ».  Όπως ο Βιτγκενστάιν, δάσκαλος στο αυστριακό χωριό, συνέλαβε τις πρωτοποριακές «Φιλοσοφικές έρευνες» τραβώντας τα αυτιά των απείθαρχων ορεσίβιων μαθητών, έτσι και πολλοί από μας χρησιμοποιούμε το χωριό ως υπηρεσία υπαίθρου, μάθημα «στου Κασίδη το κεφάλι», ώστε να γράψουμε την διπλωματική, να αποκτήσουμε το χαρτί της ξένης γλώσσας- οι παλαίμαχοι θυμούνταν να μαζεύουν και κάνα φράγκο. Και ο 20χρονος Άγιος Νεκτάριος ενώ δασκάλευε τα Λιθονομουσάκια «έπιανε στασίδι» στον μαικήνα Χωρέμη και εξασφάλιζε σιτηρέσιο στη Νέα Μονή.

Έχει αλλάξει από τότε η κοινωνική εμπειρία του Δασκάλου μικρών παιδιών στο Αιγαίο; Xθες, στον Οίκο Χίου Διδασκάλου ειπώθηκε από Συνδικαλιστή Δάσκαλο της ιδεολογικής ηγεμονίας ‘80 το «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε..!»

Αλήθεια; Tην ίδια εμπειρία έχει ένας ντόπιος Διευθυντής με έγγεια περιουσία, παντρεμένος από τα 25 με συνάδελφο, με 30 χρόνια σταθερής υπηρέτησής τους σε σχολείο της Χώρας, της Μυτιλήνης, του Βαθέως με την 30χρονη αναπληρώτρια και ανύπαντρη δασκάλα καλλιτεχνικών μαθημάτων που γυρνάει σε 3-4 σχολεία; Είχαν την ίδια κοινωνική εμπειρία ο Άγιος Νεκτάριος στο Λιθί και ο Γιώργης Ρεβελλής; (για τον δάσκαλο Ρεβελλή περισσότερα εδώ: https://www.alithia.gr/apopseis/xiotiko-kynigi-kai-ethniki-taytotita-mia-amfidromi-shesi ) Tί σημαίνει, για το Συνδικάτο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας που φέτος γιορτάσαμε τα 100 χρόνια της, από τους 45 χιλιάδες αναπληρωτές να καταλήγουν να ψηφίζουν μόνο τέσσερεις χιλιάδες;

Πάμε για την απεργία λοιπόν! Γιατί, όπως έγραψε ο χαλκέντερος εκδότης της Χιακής Αλήθειας, στο λαμπρό άρθρο, (εδώ: https://www.alithia.gr/alithina/apo-fae-daskale-sto-peina-daskale) οι περισσότεροι/ες εκπαιδευτικοί κινδυνεύουν από φτώχεια.

Αλλά, για στάσου! «Εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει και η μοναξιά» δεν έλεγε και το σύνθημα του Μάη του ’68; Μεγάλες τομές, εγκάρσιες διαιρέσεις και κοινωνικές διακρίσεις έχουν κατακερματίσει πια το Σώμα Διδασκόντων και ραγδαία οδηγούν σε ατραπούς ατομικής σωτηρίας, κατά το Κατοχικό «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»: Μετακινήσεις σε άλλο σχολείο μήπως και σωθούν από τοξικούς διευθυντές, εναγώνια αναζήτηση θέσης «στελέχους» μπας και γλυτώσουν από τη «συμφορά» να μαθαίνουν γράμματα σε παιδιά εργατών, μόνιμα η σκέψη στην μετάταξη, στην απόσπαση σε λογής άκαπνα γραφεία..!

Έχει αλλάξει και η κοινωνική σύνθεση του σώματος Διδασκόντων! ΔΕΝ έχω πάψει να το υποδεικνύω εδώ και καιρό! Πήραν σύνταξη οι γιοι και οι κόρες μικρασιατών προσφύγων, ποιμένων και αγροτών που κατοικοέδρευαν και υπηρετούσαν  το γενέθλιο σχολείο. Είχανε μάθει στην αξιοπρεπή φτώχεια πορευόμενοι στις αρχαϊκές μεσογειακές οδούς, της «τιμής και της αιδούς», δασκαλάκοι μεν αλλά με λεβεντιά! Τώρα υπάρχει πλησμονή από κόρες –και λιγότερο γιους- εμπόρων, επιχειρηματιών και συνταξιούχων ευγενών ταμείων, δασκάλες με πτυχία και μεταπτυχιακά καλών πανεπιστημίων στις μεγαλουπόλεις Δυτικών χωρών. Πιστεύω ακράδαντα στη δύναμη ανανέωσης που δυνητικά παρέχουν στα σχολειά του λαού οι υπερμορφωμένοι γόνοι της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι αλήθεια ότι μέχρι το ‘90 οι γονείς τους δεν ήθελαν καν να ακούσουν για την προοπτική να διδάξουν οι πριγκίπισσες/πες στο δημόσιο σχολείο μικρά παιδιά εργατών που δεν έχουν δυνατότητες να πληρώσουν «ιδιαίτερα» αλλά σιγά σιγά άρχισε να νομιμοποιείται ως προοπτική. Όμως, σήμερα, παρουσιάζεται μια σπουδαία ευκαιρία! Οι γονείς τους, σοκαρισμένοι από την επαφή με την φροϋδική «Αρχή της πραγματικότητας», όπως αντικατοπτρίζεται στο email με το μηνιαίο μισθοδοτικό εκκαθαριστικό, θα αρχίζουν να παίρνουν τηλέφωνα τους πολιτευτές τους και όλους τους «μπαρμπάδες στην Κορώνη» και ίσως οι Πρετεντέρηδες να νιώθουν τύψεις υβρίζοντας το σκυλευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό όταν γνωρίζουν πως μια νεοδιόριστη, κάτοχος αγγλικού μεταπτυχιακού διδακτικής των μαθηματικών παίρνει χαμηλότερο μισθό από συνομήλικη της που μπήκε με μέσο και «νόμο Παυλόπουλου» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σήμερα ξύνει τα νύχια της σε αργόμισθο γραφείο.

Έχουμε κι άλλες, κραυγαλέες ανισότητες στον κλάδο που ψάχνει για την χαμένη ενότητά του. Διαφορές ανάμεσα σε  ντόπιους και ξενομερίτες, σε κάτοχους προσόδων και ενοικίων και ακτήμονες δασκάλους, ανάμεσα σε όσους πήραν στεγαστικά δάνεια, παρασυρμένοι από τον άκρατο καταναλωτισμό την αλήστου μνήμης «εποχή της αστακομακαρονάδας» και σε όσους νοικιάζουμε. Υπάρχουν συγκλονιστικές διαφορές στη γαμηλιότητα: Ας μνημονεύσουμε μόνο ότι οι λίγο μεγαλύτεροι από τη γενιά που γεννηθήκαμε γύρω στο ’70, την περίοδο που έκλειναν οι διετείς Ακαδημίες από τις οποίες αποφοίτησαν, διορίστηκαν και παντρεύτηκαν ακαριαία- τώρα τα παιδιά τους είναι πτυχιούχοι και εργάζονται. Οι υπόλοιποι, λίγο μικρότεροι, πελαγοδρομούμε με μια δεκαετία αδιοριστίας που ανέβαλλε γαμήλιες στρατηγικές- οι περισσότερες 30+ νεοδιόριστες δασκάλες τώρα βάζουν μπρος την υπόθεση απόκτησης τέκνου με όχι απίθανη την προσφυγή στην πολυδάπανη εξωσωματική γονιμοποίηση και όλα αυτά με μισθό που δεν ξεπερνά τα 800 ευρώ.

Όταν σκέπτομαι την τύπτουσα συνείδηση του Συνδικάτου, νεοδιόριστους και αναπληρωτές, μού έρχεται στο νου η φωνή της Μελίνας στον Μέτοικο: “Θα ‘ναι μια άνοιξη πικρή που όλα θ’ ανοίγουνε στη γη κι απ’ την αρχή θ’ αρχίσω.” Πώς μπορείς να κάνεις λιγότερο πικρή την Άνοιξη των πρώτων σου εργασιακών χρόνων στο Δημόσιο Σχολείο και να μην πάρεις τον δρόμο του αναχωρητισμού; Δεν μπορούμε να αγιάσουμε όλοι σαν τον Άγιο Νεκτάριο!

Εδώ θα περιγράψω τρεις υπαρκτές  στρατηγικές:

– H στρατηγική προσχώρησης με τον απηνή Φιλισταίο. Πριν πάμε στον Οίκο Χίου Διδασκάλου πίναμε στην Χιώτικη «φτωχιά προκυμαία» ένα κρασάκι με το ιστορικό στέλεχος της ΔΟΕ Ζήση Καπράνα. Ο Ζήσης, από 12χρονος στη βιοπάλη, να μαζεύει θεσσαλικό βαμβάκι, να αρμέγει πρόβατα, να δουλεύει στις οικοδομές, ένας θρύλος των δασκάλων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Τον ρώτησα για την πολιτική δέσμευση των ακτημόνων ποιμένων του Θεσσαλικού κάμπου, Σαρακατσάνων, Ρουμανόβλαχων και Aρβανιτόβλαχων. O Ζήσης, βαθιά γειωμένος στον πολιτικό ρεαλισμό με εξέπληξε με την έλλειψη αυταπατών ενός ιδρυτικού στελέχους του ΚΚΕ Εσωτερικού: «Οι ευάλωτες μειονότητες πηγαίνουν με τον νικητή. Δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Είναι όρος επιβίωσής τους!» Τηρουμένων των αναλογιών, ισχύει και σε  ευάλωτους Συλλόγους Διδασκόντων, που έχουν εκτεθεί σε χρόνια κακοποιητική συμπεριφορά οιονεί ισόβιων σχολικών Συμβούλων που δεν δέχονταν ούτε ελάχιστη παιδαγωγική αυτονομία και πατερναλιστικά διέταζαν αλγοριθμικά προγράμματα σπουδών, ερήμην των εθνικών κατευθυντήριων γραμμών (πρωτοκόλλων). Για πάμπολλα στελέχη, συχνά με μετρημένα στο ένα χέρι χρόνια πραγματικής υπηρεσίας σε τάξη, ενθαρρυνόταν η διαφοροποίηση-κάθε Σύμβουλος ανά την Ελλάδα και Σ.Ε.Ε γύρευε να εφαρμοστούν οι δικές του εμμονές, όχι όμως προκειμένου για τους Συλλόγους  Διδασκόντων!

– η στρατηγική του Σαμψών κατά των Φιλισταίων ή «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Όπως και ο  δέσμιος τυφλός Σαμψών, ορισμένες συλλογικότητες- κυρίως η φωνή της Δογματικής Αριστεράς, πρεσβεύουν ότι κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες απολύσεις  εκπαιδευτικών που θα περιφρονήσουν αποφάσεις δικαστηρίων για απαγόρευση των απεργιών ως παράνομων & καταχρηστικών θα εμπνεύσουν «χιλιάδες στον αγώνα». Σύμφωνα με την παραπάνω προσέγγιση οι αντι-μεταρρυθμιστικές επιθέσεις που δέχονται κατά ριπάς οι Σύλλογοι Διδασκόντων στα λαβωμένα από την πολλαπλή κρίση Ελληνικά σχολεία αντιμετωπίζεται μόνο με αυτοθυσιαστική επιτέλεση: Oι εκπαιδευτικοί των 800 ευρώ πρέπει να υποβληθούν σε πολυήμερες απεργίες που «νομοτελειακά θα οδηγήσουν σε επανάσταση», όλοι οι σημερινοί «δοτοί» διορισμένοι στα υπηρεσιακά Συμβούλια πρέπει να χάσουν την ιδιότητα του Δάσκαλου και «να διαγραφούν από τους Συλλόγους διά παντός». Η παραπάνω στρατηγική δείχνει να ξεχνά ότι στην ιστορική τροχιά του σύγχρονου Ελληνικού κράτους, συγκεκριμένες  πολιτικές ήταν εμβληματικές για το κυβερνών κόμμα και κατέπεσαν μόνο με κυβερνητική αλλαγή που έφερε επεξεργασμένη αλλαγή παραδείγματος (paradigm swift)Μια τέτοια αλλαγή θυμίζω πώς ήταν η επαναφορά των απολυμένων λόγω μνημονιακών δεσμεύσεων καθηγητών της Τεχνικής/επαγγελματικής εκπαίδευσης, επί νέας Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είχα προβλέψει σε ανύποπτο χρόνο την αποφασιστικότητα της Κυβέρνησης Μητσοτάκη στην εμβληματική αντι-μεταρρύθμιση (εδώ: https://www.alfavita.gr/ekpaideysi/344142_i-apohi-apo-tin-axiologisi-kai-paradeigma-tis-kyproy ) Σήμερα, αντικρίζοντας την ντουζίνα των δικαστικών αποφάσεων δεν θρηνώ όπως ο Ιερεμίας. Γιατί δεν έχει νόημα να ερειπώσουμε με διαγραφές τους Συλλόγους, πολλώ μάλλον όταν η Κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έφτανε και στην εκτέλεση πολιτικής επιστράτευσης προκειμένου να λειτουργήσουν τα Συμβούλια.

– η στρατηγική του αγώνα με ανοιχτά σχολεία και επιβιώσαντες όπως ο προφήτης Ηλίας δασκάλους. Πριν υπερασπίσω το παραπάνω πρόταγμα, που δεν επιζητεί ηρωική και πένθιμη αυτοχειρία αλλά ζωντανά, δημοκρατικά σχολειά θα χρειαστεί η λακωνική περιγραφή της κατάστασης υπό την οποία δίνουν τη μάχη οι δασκάλες/οι. Είναι η περιγραφή της ΔΟΕ (Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας), μετά την ελληνική χρεοκοπία, με τα λόγια του προέδρου Κομνηνού Μαντά: «Η ΔΟΕ υπέστη ένα σοκ! Ενώ στο παρελθόν είχε τη δυνατότητα να συνδιαλέγεται με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, να συνδιαμορφώνει θέσεις και απόψεις, τώρα η Κυβέρνηση όχι μόνον δεν ενδιαφέρεται για διαβούλευση με τα θεσμικά συνδικάτα αλλά επιδιώκει να τα συντρίψει από την κορυφή μέχρι τα νύχια».

Ναι, θα λουστούμε την κυβερνητική αυθαιρεσία να είμαστε ο μόνος κλάδος που δεν επιτρέπεται το συνταγματικό Δικαίωμα του Συνέρχεσθαι. Ναι, θα καταπιούμε την απαγόρευση της φυσικής παρουσίας στην κάλπη. Τα ποτήρια του όξους θα παύσουν με την προϋπόθεση της διαμόρφωσης πλειοψηφίας. Μέχρι να παραδοθούν στη χλεύη οι ψευδοπροφήτες της Θεάς Βάαλ, ο προφήτης Ηλίας έπρεπε να παραμείνει ζωντανός, διατηρώντας τη φήμη του Δικαίου. Δεν τον έσωσε η οικογένειά του αλλά ο λαός! Πρώτα, πρέπει να μείνουμε ζωντανοί  εκπαιδευτικοί και μαθητές, βιολογικά ζωντανοί μπροστά στο δύσκολο χειμώνα με κρύες αίθουσες! Δεύτερον, πρέπει να φροντίσουμε αυτούς που είναι ευάλωτοι-ξενομερίτισσες αναπληρώτριες/ες και νέοι εκπαιδευτικοί. Οι «δοτοί» τα τελευταία δύο χρόνια τους αδίκησαν! Τα γραφεία Διευθύνσεων Α/θμιας βοούν για τον στεναγμό των πενήτων και τις προνομιακές τοποθετήσεις των βολεμένων –ας μιλήσουμε έξω από τα δόντια: των ντόπιων. Τρίτον, είναι η χρονιά που θα κερδίσουμε ή θα χάσουμε τους γονείς. Ψηλά το κεφάλι και αταλάντευτη ενημέρωση για τα δεινά που «hoi oligoi» του Θουκυδίδη έχουν σωρεύσει στις ζωές των πολλών.

* Ο Κώστας Προμπονάς είναι εκπαιδευτικός

Όλες οι Εκπαιδευτικές Ειδήσεις, τα Τελευταία Νέα  και η Επικαιρότητα, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του edweek.gr

Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησέ μας στο Instagram
Ακολούθησέ μας στο Twitter
Μπες στην ομάδα μας στο Viber
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube

Μοιράσου το άρθρο μας

             

Αν η εικόνα υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα παρακαλούμε να μας ενημερώσετε για να την αντικαταστήσουμε.  – If the images are subjected to copyright contact us in order to replase them.