Εκπαιδευτικοί: Ανοιχτή επιστολή στους γονείς των μαθητών για την αξιολόγηση

Για μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που γίνεται «για άλλη μια φορά, ερήμην των πραγματικών αναγκών των μαθητών και της πολλαπλά επιβαρυμένης ελληνικής οικογένειας» κάνουν λόγο εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της Θάσου, μέλη της Επιτροπής Αγώνα, αναφερόμενοι στην Αξιολόγηση.

Η ομάδα των εκπαιδευτικών μοιράζεται τις σκέψεις της αναφορικά με τις αλλαγές που προωθεί το Υπουργείο Παιδείας στην Εκπαίδευση σε μία μακροσκελή ανοιχτή επιστολή που απευθύνεται στους γονείς των μαθητών.

Διαβάστε παρακάτω το πλήρες κείμενο της επιστολής.

Αγαπητοί γονείς/κηδεμόνες, μαθητές και μαθήτριες,

Θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας τους προβληματισμούς μας για το νομοσχέδιο της αξιολόγησης. Κάποιοι από εσάς, πιθανόν δεν το διαβάσατε, λόγω του καθημερινού φόρτου που βαραίνει όλους μας. Κάποιοι, ίσως να παραγνωρίσατε τη σημασία του. Κάποιοι άλλοι πάλι, μπορεί να ενθουσιαστήκατε από την προοπτική να αναβαθμιστεί το παρεχόμενο εκπαιδευτικό έργο, μέσα από φιλόδοξες φράσεις όπως, “εργαστήρια δεξιοτήτων”, “ανεστραμμένη τάξη”, “πολλαπλό βιβλίο”, “διασύνδεση με την τοπική κοινότητα”, “αυτονομία”, “πολιτειότητα”, “επιχειρηματικότητα” και άλλων μεταφρασμένων και προσαρμοσμένων από τα αγγλοσαξονικά συστήματα όρων που όμως συγκαλύπτουν μια πολύ βάρβαρη αντίληψη για την εκπαίδευση των παιδιών μας.

Οι αμερικανικές ταινίες, αν τις παρακολουθήσουμε προσεκτικά, μας προϊδεάζουν για το μέλλον και του δικού μας “ανακαινισμένου” εκπαιδευτικού συστήματος. Στα πλαίσια, λοιπόν, ενός τέτοιου εκπαιδευτικού παραδείγματος, τα παιδιά θα αφιερώνουν χρόνο μετά τη λήξη των μαθημάτων σε ομίλους, λέσχες και ομάδες που θα συμμετέχουν σε διαγωνισμούς ή θα υλοποιούν κάποιο πρότζεκτ, κάποια εργασία, δηλαδή, ανάλογα με τη δυνατότητα του κάθε σχολείου, για να παράξουν ένα “έργο” που θα πρέπει να διαχυθεί στην τοπική κοινωνία. Θα αναρωτηθείτε κάποιοι, όπως αναρωτηθήκαμε κι εμείς: είναι άραγε κακό να ασχολούνται τα παιδιά με δράσεις που αυξάνουν την αυτοπεποίθηση και την υπευθυνότητα τους, ξεκολλώντας τα ταυτόχρονα από τους υπολογιστές; Κάθε άλλο! Άλλωστε, εδώ και χρόνια εκπονούνται προγράμματα περιβαλλοντικά, υγείας ή πολιτιστικά από τους εκπαιδευτικούς με ομάδες μαθητών που δείχνουν το αντίστοιχο ενδιαφέρον με γνώμονα την ουσιαστική πρόοδο των παιδιών. Όμως το “νέο σχολείο” δεν αποσκοπεί ακριβώς σε αυτό…

Οι εργασίες που θα παράγονται στο νέο εκπαιδευτικό σύστημα της αξιολόγησης θα καταχωρίζονται σε φακέλους, τα περίφημα “portfolio“. Οι φάκελοι, λοιπόν, αυτοί με τους οποίους θα εξοπλίζονται από το νηπιαγωγείο, κιόλας, τα παιδιά μας, θα περιλαμβάνουν όλα τα μικρά ή μεγάλα τους “επιτεύγματα”, από τη συμμετοχή σε διαγωνισμούς μαγειρικής μέχρι και ακαδημαϊκές επιτυχίες. Τα μικρά μας, λοιπόν, από πολύ νωρίς θα αποδυθούν σε ένα κυνήγι “εμπειριών” που θα πιστώνονται σε ένα φάκελο, ο οποίος θα καταστεί το διαβατήριο τους σε ένα αμφίβολο πλην άκρως ανταγωνιστικό μέλλον, για μια θέση στον ήλιο σε ένα ” καλό σχολείο” η μια “καλή δουλειά”. Όπως στην Αμερική δηλαδή, όπου ένα ελάχιστο ποσοστό- ίσως και ανύπαρκτο- παιδιών που προέρχονται από μη προνομιούχους γονείς, κατορθώνουν να ξεφύγουν από τον ” φαύλο κύκλο της φτώχειας”, αφού δεν μπορούν μέσω της εκπαίδευσης να εξελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου ένα πτυχίο μπορεί -ακόμη και σήμερα- να γίνει διαβατήριο εξέλιξης και ευημερίας.

Με πολύ απλά λόγια, τα παιδιά που θα καταφέρουν να φτιάξουν ένα τέλειο βιογραφικό -portfolio θα έχουν, πιθανόν, περισσότερες ευκαιρίες στον εκπαιδευτικό και επαγγελματικό τομέα. Η συμμετοχή, λοιπόν, στους ομίλους και τις λέσχες θα αποκτήσει έναν καταναγκαστικό χαρακτήρα και, μάλιστα, σε συνδυασμό με τα φροντιστήρια και τις λοιπές δραστηριότητες των μαθητών, θα αφήνει ακόμα λιγότερο ελεύθερο προσωπικό χρόνο στους μαθητές ή χρόνο επαφής με την οικογένεια. Σε αυτά όλα προσθέστε και τις εξετάσεις PISA που θα γίνονται στο τέλος του Δημοτικού και του Γυμνασίου αλλά και την Τράπεζα Θεμάτων στην Α και Β Λυκείου.  Πραγματικά, όλο αυτό το συσσωρευμένο άγχος πως θα επιδράσει στην υγεία και την προσωπικότητα των μαθητών;

Παρόλα αυτά, κάποιοι μπορεί να σκεφτείτε: “δε θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από την τυραννία της μετριότητας και να δώσουμε χώρο στους ταλαντούχους και τους αρίστους να προχωρήσουν;”. Είναι όμως η τεχνοκρατικού τύπου αξιολόγηση, που βασίζεται σε μετρήσιμους δείκτες και ποσοστά και εφαρμόζεται κυρίως στις εταιρείες με στόχο την αποτίμηση κόστους- οφέλους των επενδύσεων, η λύση για την επίτευξη της αξιοκρατίας; Βλέπετε, το υπουργείο δεν έχει ανοίξει ακόμη τα χαρτιά του για τη σκοπιμότητα της αξιολόγησης και τη διαχείριση των αποτελεσμάτων της. Στην Αμερική και την Αγγλία, πάντως, τα σχολεία χρηματοδοτούνται από το κράτος με βάση την κατάταξη τους από τον ανεξάρτητο φορέα αξιολόγησης (OFSTED).

Ας αναρωτηθούμε πώς ένα σχολείο, χωρίς τον ικανό εξοπλισμό – αυτός είναι ο κανόνας στην Ελλάδα και όχι η εξαίρεση- θα εφαρμόσει τα φιλόδοξα πρότζεκτ, που θα υπαγορεύονται, όχι από τις ανάγκες και το γνήσιο ενδιαφέρον των παιδιών και των εκπαιδευτικών, αλλά από την πίεση να παρουσιάσει το σχολείο κάποιο έργο, για να μη μείνει πίσω σε σχέση με τα όμορα και καταχωριστεί χαμηλότερα στην κλίμακα των σχολείων, με ο,τι αυτό θα συνεπάγεται στο μέλλον για την χρηματοδότηση και συνεπώς την επιβίωση του σχολείου. Είναι αυτό που με μια λέξη περιγράφεται ως κατηγοριοποίηση των σχολείων. Μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί θα πρέπει, πέραν των άλλων υποχρεώσεων που φυσικά δε θα ανασταλούν, να βρούμε τους αναγκαίους πόρους– γιατί φυσικά δεν προβλέπεται κρατική αρωγή σε κανένα τομέα- προκειμένου να φέρουμε σε πέρας το “έργο” που θα πρέπει να αναλάβει το σχολείο διεκδικώντας, όχι την ωφέλεια των παιδιών κατ ανάγκη, ούτε της τοπικής κοινωνίας, αλλά μια θέση στον ήλιο της χρηματοδότησης. Θα απευθυνθούμε, λοιπόν σε χορηγούς, με τους οποίους θα ξεκινήσει μια σχέση αλληλεξάρτησης σε προσωπικό και “επαγγελματικό” αργότερα επίπεδο που θα αλλάξει, άρδην το τοπίο της εκπαίδευσης, όπως το ξέραμε ως τώρα. Για παράδειγμα, ποιος άραγε εκπαιδευτικός θα τολμήσει να αξιολογήσει αρνητικά τα παιδιά των ” ευεργετών-χορηγών”;

Υπάρχουν, βέβαια, και οι δήμοι που θα κληθούν να αναλάβουν το πρόσθετο κόστος των “καινοτομιών”. Ήδη, υπάρχουν δηλώσεις δημάρχων και περιφερειαρχών που έχουν δημοσιοποιηθεί στον τύπο και εκφράζουν τη βούληση ή τον προβληματισμό τους για την ανάληψη τους κόστους των σχολείων. Ο περιφερειάρχης, μάλιστα της Στερεάς Ελλάδας, προθυμοποιήθηκε να πληρώσει τη μισθοδοσία των εκπαιδευτικών για να μη γίνουν συγχωνεύσεις… Φυσικά, αυτή η προοπτική, θέτει σε κίνδυνο την αξιοκρατική επιλογή των εκπαιδευτικών, τις συμβάσεις εργασίας, αλλά κυρίως τη λειτουργία των σχολείων, μετακυλίοντας το κόστος στους γονείς. Αυτή είναι η περίφημη αυτονομία της σχολικής μονάδας. Όσοι είστε σε συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, ξέρετε πολύ καλά, σε ποιο ποσοστό καλύπτονται οι λειτουργικές ανάγκες των σχολείων από τα κονδύλια των δήμων, πόσο έγκαιρα και πόσο γίνονται όλα αυτά χωρίς το δικό μας τρέξιμο… Φυσικά, αν η συντήρηση των σχολείων περάσει στους δήμους, το κόστος των δημοτικών τελών θα αγγίξει τον Θεό! Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε και αυτό το κόστος; Και τέλος, οι γονείς θα πρέπει, κοντά στα άλλα διογκούμενα έξοδα, να στηρίξουμε τα παιδιά μας και το σχολείο, γιατί αν κλείσει, πάλι εμείς θα πρέπει να βρούμε λύση για τη φοίτηση των παιδιών μας.

Τα παιδιά μας, λοιπόν, θα αντέξουν αυτό το κυνήγι αμφίβολων προσόντων, τον ανταγωνισμό, το διαχωρισμό, τον ανύπαρκτο χρόνο για να παίξουν, να ξεκουραστούν, να ερωτευτούν, να μεγαλώσουν φυσιολογικά, όπως είχαμε εμείς αυτή την ευκαιρία; Συζητώντας με μαθητές μας πρόσφατα για τη σημασία και τη λειτουργία του portfolio, ένας μαθητής ρώτησε πολύ φυσικά : ” κι εγώ που θέλω να παίζω μόνο μπάλα, τι θα γίνει με εμένα, δε θα ‘χω καμία τύχη στο μέλλον;” Μακάρι, να μπορούσαμε να απαντήσουμε κατηγορηματικά ότι δε θα εξελιχθεί η αξιολόγηση όπως στο εξωτερικό, διακρίνοντας τα σχολεία και τους μαθητές σε δύο κατηγορίες, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις επιτυχίας και ευημερίας στους πρώτους και περιορίζοντας δραστικά τους ορίζοντες των δεύτερων.

Αγαπητοί γονείς και μαθητές, οφείλουμε, όσο μπορεί να περάσει από το χέρι μας, να αγωνιστούμε για ένα σχολείο ανοιχτό, συμπεριληπτικό, όπου τα παιδιά θα μορφώνονται ουσιαστικά, θα ξεδιπλώνουν και θα καλλιεργούν τα ταλέντα και τις δεξιότητες τους, χωρίς τη δαμόκλεια σπάθη της αξιολόγησης σε επίπεδο ατομικό, συλλογικό, μονάδας, μαθητή, κοινωνίας. Αρκετό στρες έχουμε όλοι στην καθημερινότητα μας που επηρεάζει τις σχέσεις μας. Ας αναρωτηθούμε, πόσο θα τα ωφελήσει, πόσο θα προάγει τη ζωή μας μια τέτοια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που γίνεται για άλλη μια φορά, ερήμην των πραγματικών αναγκών των μαθητών και της πολλαπλά επιβαρυμένης ελληνικής οικογένειας.

Με εκτίμηση,
Οι εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, μέλη της Επιτροπής Αγώνα Εκπαιδευτικών Θάσου

Διαβάστε τις Εκπαιδευτικές Ειδήσεις, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του edweek.gr

   Μπες στην ομάδα μας στο Viber!

Μοιράσου το άρθρο:

             

Αν η εικόνα υπόκειται σε πνευματικά δικαιώματα παρακαλούμε να μας ενημερώσετε για να την αντικαταστήσουμε.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.