“Επίθεση” από πρωτάκια σε έμπειρο εκπαιδευτικό: πώς του “πήραν τον αέρα”

Οι σκέψεις που καταγράφει ένας έμπειρος εκπαιδευτικός κατά τη διάρκεια αναπλήρωσης σε τάξη Α΄ Δημοτικού, αποτυπώνουν με ρεαλισμό και ευαισθησία τις αθέατες πτυχές του επαγγέλματος του δασκάλου. Μέσα από μια απλή σχολική στιγμή, αναδεικνύεται όλο το φάσμα συναισθημάτων, προκλήσεων και μικρών θαυμάτων που συμβαίνουν κάθε μέρα μέσα στην τάξη — ιδιαίτερα όταν ο δάσκαλος έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τα πιο μικρά παιδιά του σχολείου.

Με έσωσε το κουδούνι!

“Προχθές ήμουν αναπλήρωση σε μια Α΄τάξη. Η κυρία τους εξαιρετική, τα έχει βάλει σε σειρά, τέτοια που συνήθως πρέπει να φτάσουν Χριστούγεννα. Ήσυχα καθώς ήταν και ζωγράφιζαν ασκησούλες, τα παρατηρούσα ένα ένα, απολαμβάνοντας την προσήλωσή τους και την ησυχία.

Κάθε προσωπάκι άλλο. Άλλο χρώμα μαλλιών, άλλο χτένισμα, άλλα μάτια, ρούχα, στάση σώματος, βλέμμα. Άλλο δάγκωνε το μολύβι, άλλο έξυνε το κεφαλάκι του, άλλο κοιτούσε έξω κάτι κοράκια (τρέχουν τα άτιμα πίσω από τα “πεσμένα” παιδικά τοστάκια από το κυνηγητό). Εξάλλου είναι γνωστό ότι όλα τα παραπάνω ενισχύουν τη σκέψη.

Έτσι, λοιπόν, όπως τα παρατηρούσα, άρχισα να σκέφτομαι: άραγε ποιο ανυπομονεί να γυρίσει στο σπίτι και ποιος θα το περιμένει; Η μαμά, η γιαγιά, κάποια νταντά, κανείς; Ποιο δεν ανυπομονεί ή/και φοβάται;  Ποιο έχει να δει μήνες τον γονιό του, επειδή έχουν χωρίσει και μαλώσει; Ποιο κοιμάται γλυκά και ποιο μέσα στις φωνές από το άδειο τραπέζι και τη γκρίνια της φτώχειας; Ποιο έχει φίλους και ποιο το βασανίζουν οι “φίλοι”;

Πού και πού γυρνούσαν το βλέμμα και με κοιτούσαν. Να δούνε. Τι κάνει αυτός ο καινούριος άλλος; Με κοιτάζει καθόλου; Και πώς με κοιτάζει; Προειδοποιητικά ή με χαμόγελο; Σταδιακά συνειδητοποίησαν ότι ήταν το δεύτερο κι έτσι άρχισαν να μικροχαμογελάνε, πρώτα σε εμένα κι έπειτα μεταξύ τους κι όλο κι ανέβαιναν οι ψίθυροι σιγά σιγά. Ήταν πια αργά. Το θήραμά τους είχε δείξει αδυναμία κι είχε φτάσει η ώρα της επίθεσης! Άρχισαν να πλησιάζουν, να δείχνουν τις ζωγραφιές με καμάρι και προσδοκία επιβεβαίωσης, να ρωτάνε αν μπορούνε τώρα να παίξουν στο χαλάκι…Κι όλο ανέβαιναν οι φωνές…και τα χοροπηδηχτά…να σου και τα ψιλομαλώματα κι οι διαφωνίες! Και σύντομα με έσωσε το κουδούνι. Εκείνο το διαχρονικό σιχαμερό και άχαρο ντρρρρριιιν!”

Δημοσιευμένο μόνο στο edweek.gr από τον “έμπειρο” εκπαιδευτικό

Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο eDNews
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησέ μας στο X , στο Viber, στο Google News και στο Instagram
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube

Μοιράσου το άρθρο μας